Karma

Po raz pierwszy piszę tu kiedy jestem zupełnie szczęśliwa. Tak po prostu.

Zastanawiam się wręcz, czy to nie jest pierwszy raz kiedy jestem szczęśliwa od długiego, długiego czasu. Moje życie zmieniło się o 180 stopni - jest grudzień i nie ma śladu po nieszczęśliwej, zakompleksionej mnie z początku lipca, której życie było uzależnione od humorów toksycznego byłego (na szczęście) towarzysza życia. Jakby ktoś mi wtedy powiedział - zakochasz się, popukałabym się w głowę i odrzekła jebać miłość. 

To wspaniałe uczucie kiedy możesz być sobą. Kiedy nie myślisz na każdym kroku co ze mną nie tak. Patrzysz w lustro i uśmiechasz się do siebie. Czujesz motyle w brzuchu i chcesz skakać ze szczęścia. Nie masz żadnych problemów - bo każde jesteś w stanie rozwiązać. Patrząc z perspektywy czasu, zadziwia mnie jak łatwo przyzwyczajenie można pomylić z miłością, ale wiem jedno - każda dobra rzecz kiedyś do ciebie wróci. Może nie od razu, może po drodze wypijesz łyżkę (albo dwie) dziegciu. Może będziesz niemo krzyczeć w swojej głowie czemu?!, może uznasz że to cię przerasta i sobie nie dasz rady... Ale nadejdzie dzień kiedy zza chmur wyjdzie słońce. I pozwól temu słońcu wyjść, odsłoń żaluzje i żyj. 

Ciężko mi uwierzyć, że sama przeszłam podobną drogę. 

Jedyne co mogę teraz powiedzieć Yes, I do believe in destiny. Albo po prostu Yes, I do. 

Mam 23 lata i chyba po raz pierwszy w życiu się zakochałam...

Perspektywa.

Z 46 piętra wszystko wygląda inaczej. Wszystkie problemy wydają się niczym w porównaniu do rozpościerającego się przed tobą widoku. Jesteś ponad wszystkim, unosisz się ponad wszystkie życiowe rozterki poruszających się pod tobą osób. 

Chciałabym mieć w głowie ten widok za każdym razem, kiedy brakuje mi sił. Kiedy powtarzanie sobie "jesteś silną, niezależną kobietą" nie zdaje egzaminu, kiedy jedziesz tramwajem przez miasto a łzy same płyną ci po policzkach. Nigdy nie sądziłam, że mogę być tak emocjonalnie rozdarta i jednocześnie wyglądać na twardą - porównanie do żółwia jest tutaj idealne. Twarda na zewnątrz, miękka w środku. 

Tak bardzo boję się okazywać emocji. Stałam na skraju przepaści, ufałam tak bardzo, że na słowo "skacz" bez zastanowienia skoczyłabym w dół.  Zaryzykowałam, pokazałam emocje, a został mi wbity nóż w serce aż po samą rękojeść. 

Nie wiem co mam robić.